چه گوارا چهره مقدس بولیوی

 چهل سال پس از مرگش در بولیوا، چه گوارا هنوز نیروی زنده در شهری است که روزی در آن دفن شده است.

 در ساعت 8 صبح در میدان اصلی شهر مه گرفته والگراند تنها صدایی که به گوش می رسد صدای پرستش کنندگان کلیسا است. در درون کلیسا، کاتولیک های متعهد در کنار تمثیل مالتا که تنها مسیحی است که به شکل سیاه پوست مجسم شده حلقه زده اند. این تمثیل در زمان جنگ های اسپانیا به بولیوی آورده شد. البته این تمثال تنها نماد خارجی در این پرستش ها نیست. پدر آگوستین کشیش لهستانی با صدای بلند مشغول خواندن دعا برای افراد محلی است. یکی از افراد خواسته برای سلامتی مادر مریضش دعا شود. این کشیش با عجله می گوید: «خداوند، عیسای مسیح، ارنستو مقدس و ای روح چه گوارا از شما می خواهیم که این زن را شفا دهید.»40 سال پیش در والگراند جسد چه گوارا در سردخانه بیمارستان با چشمان باز در معرض دید عموم قرار گرفت. در این مکان است که تقدس غیرالهی او در حال شکل گرفتن است. برای افراد بومی این مبارز انقلابی درست مانند دیگر قدیسان شان است. کشیش آگوستین می گوید: «او درست مانند دیگر مقدسانی است که مردم از آنها طلب کمک می کنند. هیچ کس نمی تواند این اعتقاد غلط مردم را تغییر دهد زیرا آنها با پوست و گوشت شان برتر بودن این مرد را پذیرفته اند.»
    
    فردی والجوس 27 ساله که روی نیمکتی در کنار میدان نشسته می گوید: «ما به چه گوارا ایمان و اعتقاد داریم. زمانی که به خواب می روم یا از خواب برمی خیزم اول به جانب خدا و سپس به جانب چه گوارا دعا می کنم و بعد همه چیز موافق میلم به پیش می رود.» فردی در حالی این جملات را به زبان می آورد که کلاهی با عکس چه گوارا بر سر دارد. او ادامه می دهد: «حضور «چه» در این مکان نیروی مثبتی به حساب می آید. من او را با تمام وجود احساس می کنم و مطمئنم که چشمان او از آسمان به ما می نگرد.»چه گوارا در یک خانواده فقیر در آرژانتین به دنیا آمد و در 8 اکتبر 1967 زمانی که مشغول باز کردن جبهه جدیدی در فعالیت های انقلابی اش بود توسط تکاورهای بولیویایی که توسط ارتش امریکا آموزش دیده بودند، دستگیر شد. این مرد انقلابی روز بعد در مدرسه یی در لاهیگوارا اعدام شد و جسدش 70 مایل دور تر در والگراند به خاک سپرده شد.
    
    البته 10 سال پیش جسد وی به کوبا منتقل شد. او بیش ترین موفقیت خود را در سال 1959 در کوبا به دست آورد. رئیس بنیاد چه گوارا در حالی که در کنار قبر اول این مرد انقلابی ایستاده بود، گفت: «چرا می گویم چه گوارا زنده است؟ زیرا بزرگی و جوانمردی او هنوز در بین ما احساس می شود. برای ما چه گوارا همین جا ایستاده است. زنده تر از گذشته. او تمام هستی و وجود ما است.»
    
    زوان ارنستو که نام او را به یاد چه گوارا انتخاب کرده اند اکنون 8 بهار از عمرش می گذرد. او می گوید: «از این که «چه» در کنار من است احساس خوبی دارم. من او را خیلی به خود نزدیک احساس می کنم.»
    
    ریچارد گات خبرنگار روزنامه گاردین در سال 1967 در مورد مرگ چه گوارا نوشت: «خیلی سخت است که به یاد بیاوریم این مرد زمانی یکی از بزرگ ترین چهره های امریکای لاتین بوده است. این امر تنها به این دلیل نیست که او یک انقلابی بزرگ، رهبری کاریزماتیک و دوست رئیس جمهور های زیادی بوده است. صدای او در بین مردم امریکای لاتین شنیده و تحسین شده است. او برای مردم یک پزشک، یک اقتصاددان آماتور، وزیر صنعت در کوبا و دست راست کاسترو بود. این مرد به زودی یکی از افسانه های تاریخ خواهد شد و داستان های زیادی حول و حوش زندگی او شکل خواهد گرفت.»گات درست می گفت. پرستاری که وظیفه شستن جسد چه گوارا را به عهده داشت، به یاد می آورد: «او درست مانند مسیح بود با چشمانی نافذ. موها و ریش بلند او من را به یاد مسیح می انداخت.»
    
    اکنون مقبره چه گوارا در اولین قبرش به یک زیارتگاه تبدیل شده است. روی سنگ قبر او نوشته شده: «هیچ کس تا زمانی که مردم او را به یاد می آورند، نمی میرد.»