سخن‌رانی فرمانده در برابر کارگران نیشکر...

ما باید هر لحظه این را به یاد داشته باشیم که: ما در شرائط جنگ به سر می‌بریم، جنگی که بدان جنگ سرد می‌گویند. جنگی که در آن جبهه‌ی خطوط مشخص نیست، بمباران ممتد نیست، جنگی که در آن طرفین، یعنی قهرمان کوچک دریای کارائیب و غول عظیم‌الجثه‌ی امپریالیستی، رو در رو قرار گرفته‌اند و آگاه‌اند که در آخر نبرد یکی از آن‌ها جان سالم به در نخواهد برد.

رفقا، آمریکائیان شمال* آگاه‌اند و نیک آگاه‌اند که پیروزی انقلاب کوبا تنها یک شکست ساده برای امپراطوری آنان نخواهد بود. این پیروزی تنها حلقه‌ی دیگری از زنجیر شکست‌های سیاست سرکوب ضدخلقی در سال‌های اخیر نخواهد بود. پیروزی انقلاب کوبا نشان قابل‌لمسی است در مقابل چشم همه‌ی آمریکائیان که خلق‌ها قادرند به پا خیزند، که خلق‌ها می‌توانند تنها با تکیه به خود و در زیر چنگال این غول عظیم‌الجثه به پا خیزند. این آغاز پایان تسلط استعماری در آمریکا یعنی آغاز مطئمن پایان امپریالیسم آمریکای شمالی است.

به همین دلیل است که امپریالیست‌ها به این سادگی دست از کار نمی‌شویند، به همین دلیل است که ما نمی‌توانیم عقب‌گرد کنیم. زیرا نخستین قدم ما به عقب نیز آغازی برای عقب‌گردهای ممتد ما خواهد بود و سرنوشت ما نیز هم چون سرنوشت رهبران کاذب خلق‌هائی خواهد بود که در لحظه‌ی مشخصی از تاریخ در مقابل این امپراطوری مقاومت لازم را نشان ندادند.

بدین سبب است که ما باید به جلو بتازیم و به طور خستگی‌ناپذیری به امپریالیسم ضربه بزنیم. ما باید از همه‌ی حوادث در سراسر جهان درس بگیریم. قتل لومومبا باید برای ما درس باشد، کُشتار لومومبا نمونه‌ای است از این که امپراطوری هنگامی که مبارزه علیه آن پی‌گیرانه و مجدانه دنبال شود، تا چه حد حاضر است به جنایت متوسل شود.

امپریالیسم را باید یک بار دو بار و باز هم بار دیگر و کراراً در سر کوفت. این تنها راهی است که می‌توان خلق‌ها را به کسب استقلال هدایت کند. قدم به عقب هرگز! لحظه‌ای ضعف، هرگز! و هر گاه شرائط ما را به این فکر می‌اندازد که علیه این امپراطوری نمی‌جنگیدیم، شاید وضع بهتر از حال بود، هر کدام ما وظیفه داریم آن زنجیرهای اسارت و شکنجه‌ای را که خلق کوبا می‌بایست از آن‌ها می‌گذشت و به استقلال امروزی می‌رسید، به خاطر بیاوریم. همه باید به چپاول دهقانان، کُشتار کارگران، اعتصاباتی که مورد هجوم پلیس قرار گرفت و همه‌ی ستم‌های طبقاتی که امروز از کوبا رخت بربسته‌اند، اندیشه کنیم.

به علاوه باید بفهیم که چگونه پیروزی به دست می‌آید، از طریق آماده ساختن مردم، از طریق ارتقاء آگاهی انقلابی آنان، از طریق ایجاد وحدت و از طریق مقابله با کوشش تجاوزکارانه، به وسیله‌ی تفنگ و در جبهه‌ی جنگ و این است آن گونه که پیروزی کسب می‌گردد.

ما باید این واقعیت را به یاد داشته باشیم و به روی آن کراراً تأکید کنیم. پیروزی کوبا هرگز نمی‌تواند تنها از طریق کمک خارجی تأمین گردد، هر چقدر این کمک سخاوتمندانه و کافی باشد و هر چقدر که همبستگی همه‌ی خلق‌های جهان با ما قوی باشد. زیرا حتی با همبستگی زیاد و وافری که همه‌ی خلق‌های جهان با پاتریس لومومبا و خلق کنگو نشان دادند، هنگامی که شرائط مناسب داخلی آماده نبودند، هنگامی که رهبران آن کشور نتوانستند بفهمند که چگونه باید بی‌رحمانه به امپریالیسم ضربه وارد ساخت، هنگامی که تنها یک گام عقب نشستند، مبارزه‌ی آنان از دست رفت و این مبارزه برای تنها چند سال از دست نرفت؛ که می‌داند برای چه مدتی!! این شکست بزرگی برای همه‌ی خلق‌های (جهان) بود.

ما باید کاملاً آگاه باشیم که پیروزی ما نه در موشک‌های شوروی نهفته است و نه در همبستگی جهان سوسیالیستی و نه در همبستگی خلق‌های تمام جهان. ظفرمندی کوبا در وحدت، در کار و در روحیه‌ی فداکاری خلق آن نهفته است.

*"آمریکائیان شمال" لفظی است که انقلابیون کوبا و سائر انقلابیون آمریکای لاتین برای اشاره به ایالات متحده‌ به جای "آمریکائی" که شامل همه‌ی کشورهای قاره‌ی آمریکا می‌شود،به کار می‌برند.